Lie to me 19. Czas się pożegnać

   Wsiadam do żółtego samochodu i ostatni raz odwracam się w stronę domu Nathana. Na moje nieszczęście drzwi się otwierają i wybiega z nich Nathan we własnej osobie. Przez szybę niewyraźnie widzę jego twarz. Jest taka… bez uczuć. Biegnie za taksówką i coś woła. Taksówkarz zauważa go we wstecznym lusterku
- Zatrzymać się? – pyta, a moja odpowiedź jest oczywista
- Nie. Proszę jechać. – mówię i odwracam głowę przed siebie tracąc z oczu Nathana.
   Nie chcę go widzieć, już nigdy. To co zrobił… ech… nawet nie potrafię o tym myśleć, bo od razu zaczynam płakać. Tom to zauważa i mocno mnie przytula. Nie wiem co bym teraz bez niego zrobiła. Może i zachował się wobec mnie nie w porządku, ale chciał dotrzymać danej obietnicy. Przynajmniej wiem, że jest słowny.
   Kiedy jesteśmy już na lotnisku Tom prosi mnie żebym dała mu numer do mojej siostry, bo chce ją zawiadomić o moim przyjeździe. Wykonuję jego polecenie i przyglądam mu się jak ze spokojem próbuje się do niej dodzwonić
- Cassie? To ja Tom. – mówi – Posłuchaj. Spróbuj mnie choć raz potraktować jak normalnego człowieka! – wybucha po chwili.
   Nie dziwię mu się. Z moją siostrą czasami trudno jest się dogadać, a będąc Tomem Parkerem musi to być podwójnie trudne zadanie.
- Przyjedź na lotnisko do Glasgow odebrać swoją siostrę. Będzie tam za kilka godzin. – oznajmia już znacznie spokojniej i dodaje szeptem coś czego nie rozumiem.
   Pewnie jej mówi w jakim to jestem złym stanie i żeby się mną dobrze zajęła. Kochany Tom.
- Załatwione. – mówi brunet i chowie telefon do kieszeni
- Tom. – odzywam się nieśmiało, muszę to jakoś powiedzieć, jestem mu to winna
- Tak? – pyta i patrzy na mnie ze współczuciem
- Dziękuję. – szepczę i przytulam go z całych sił
- Za co? – dziwi się brunet
- Za wszystko. – stwierdzam i lekko się uśmiecham
- Pasażerowie lotu numer 10457 z Gloucester do Glasgow proszeni są o zgłaszanie się do odprawy bagażowej. – słyszę głos w megafonach i wiem co teraz nastąpi
- Czas się pożegnać. – mówi smutnym głosem Tom
- Nigdy was nie zapomnę. – odpowiadam i znowu się przytulamy, będzie mi tego brakowało
- My ciebie też nie. – szepcze brunet i składa mi pocałunek na czole jakbym była małą dziewczynką, a on moim ojcem.
   To słodkie. Bądźmy szczerzy, nie chcę się z nim rozstawać. Zżyłam się z nimi wszystkimi, z jednym z nich aż za bardzo i teraz muszę za to płacić. No ale trudno, ja zawsze mam w życiu wielkiego pecha, a nawet jeśli uda mi się o tym zapomnieć to los zawsze mi przypomni w najmniej spodziewanym momencie.
   Zabieram walizki i udaję się we wskazane miejsce. Odwracam się po raz ostatni i macham w stronę Toma, który patrzy za mną tęsknym wzrokiem, a potem znikam z jego widoczności i udaję się do odprawy.
   Siedząc już w samolocie coś we mnie pęka. Robi mi się cholernie smutno. Właśnie wtedy orientuję się, że na mojej szyi wciąż jeszcze wisi naszyjnik od Natha. Kompletnie o nim zapomniałam. Przyglądam się platynowej zawieszce w kształcie serca i mocno ją ściskam, a ona niespodziewanie się otwiera. W środku po lewej stronie znajduje się zdjęcie, na którym jest Nathan i ja, a po prawej dwa zdania
„Kocham Cię i zawszę będę Cię kochał. Cokolwiek by się stało pamiętaj o tym.” – czytam i pozwalam płynąć łzom po moich policzkach.
   To znaczy, że już wtedy chciał mi powiedzieć? Zarówno to, że mnie kocha jak i to, że ma dziewczynę? Tylko jaki to ma sens? Nie ma, taka prawda. Wykorzystał moją łatwowierność i miękkie serce. Chętnie zadałabym tu po raz kolejny pytanie dlaczego? Ale pewnie i tak nikt by mi nie odpowiedział.
   Ciężko wzdycham i przymykam powieki mokre od łez. Zasypiam. Gdy samolot ma lądować budzi mnie siedząca obok staruszka. Patrzę przez okno i moim oczom ukazują się znajome widoki. Glasgow. Jestem w domu, już prawie. Z tą myślą jakoś od razu mi lepiej.
   Zaraz po opuszczeniu samolotu zabieram walizkę i zaczynam się rozglądać w poszukiwaniu Cassie. Z daleka ją zauważam i do niej podchodzę.
- Nessie! –słyszę jej szczęśliwy okrzyk.
   Tylko nie Nessie. To zdrobnienie do końca życia będzie mi się kojarzyło z Nathanem więc nie dziwię się samej sobie, kiedy po moich policzkach zaczynają spływać łzy, znowu.
- Cześć. – witam się z siostrą i ją przytulam
- Co się stało? – pyta zatroskana i zabiera moją walizkę
- Nie chcę o tym rozmawiać. – mówię i ocieram łzy – Przynajmniej na razie. – dodaję i udajemy się do samochodu.
   Kiedy jesteśmy już przed domem wysiadam z samochodu i powoli kieruję się do budynku. W drzwiach stoją moi rodzice.
- Vanessa! Jak dobrze, że wróciłaś! – mówi z entuzjazmem uśmiechnięta mama
- Ja się z tego powodu nie cieszę. – wyznaję i omijam ją, chcę jak najszybciej zamknąć się w moim pokoju i spokojnie wypłakać
- Jak to? – dziwi się i odprowadza mnie wzrokiem – Nie porozmawiasz nawet z nami? – pyta gdy jestem już na schodach
- Nie chcę z nikim rozmawiać, dajcie mi wreszcie wszyscy święty spokój! – oznajmiam i wchodzę do mojego pokoju 
- Wracaj tutaj! – słyszę jeszcze wołanie ojca, ale go ignoruję i przekręcam zamek w drzwiach.   


Nudno i smutno, ale jest.
Myślę jeszcze nad zakończeniem i nie wiem czy je zmieniać czy zostawić i ewentualnie poprawić.. lubicie smutne czy raczej szczęśliwe?
Zastanawiam się też nad nowy opowiadanie, byłybyście w ogóle chętne żebym je tutaj dodawała jak skończę to? Na razie to jeszcze nic pewnego, ale tak pytam bo nie wiem czy w ogóle zaczynać go pisać.
Chyba nadużywam 'w ogóle' xd
Wolne się kończy, ale luuuz, w przyszłym tygodniu wycieczka. Dlatego nowy rozdział dodam za jakiś mniej więcej tydzień, jak już z niej wrócę. Czyli najprawdopodobniej w piątek lub sobotę.
Napiszcie co sądzicie o 19 ;]
Nie zanudzam już, do następnego ;)

Dzięki, że czytacie ;)
i dziękuję za ponad 7000 wyświetleń!
Kocham Was! <3
+ pytajcie ;) http://ask.fm/zuza11xx