Lie to me. Epilog

   "I nie ważne czy będziemy żyć długo i szczęśliwie. Ważne żebyśmy by­li szczęśli­wi teraz."


   Ona. Z pozoru zwykła nastolatka. Jedna z tych, które wierzą w bajki, księcia na białym rumaku i szczęśliwe zakończenia. Na co dzień twardo stąpająca po ziemi i próbująca rozwiązywać swoje problemy po swojemu.
   On. Popularny i rozchwytywany. Zawsze z towarzystwem oddanych przyjaciół szedł przez życie wyznaczoną drogą do swojego celu. Nie znał słowa porażka, nie było go w jego słowniku. Pewnie dlatego zawsze dostawał to czego chciał.
   Oni. Dwoje młodych ludzi pragnących spełnić swoje marzenia i odnaleźć miłość. Tak różniący się od siebie.
   A jednak się spotkali. Zakochali w sobie i pomimo przeciwności losu próbowali odnaleźć coś co zwie się szczęściem. Czy je znaleźli? Sami dotąd nie wiedzą, ale cieszą się każdą wspólnie spędzoną chwilą, bo wiedzą, że żadna z nich się nie powtórzy. Nigdy.


   Za oknem księżyc świeci już swoim blaskiem i jak zawsze dodaje magicznej atmosfery.
   Ale dla siedemnastolatki i dziewiętnastolatka czas się zatrzymał i nie mają pojęcia, która jest godzina. Siedzą razem w jej pokoju i cieszą się swoim towarzystwem nie żałując sobie przy tym czułości. 
- Mogę mieć do ciebie prośbę? – pyta nastolatka i promiennie uśmiecha się do swojego towarzysza
- Jasne, że tak. Wiesz, że zrobię dla ciebie wszystko. – odpowiada jej szatyn
- Dasz mi autograf?
- Zawsze i wszędzie. – odpowiada chłopak, a dziewczyna pokazuję mu rękę i miejsce, w którym chce żeby się podpisał i podaje mu marker.
   Każe jej na moment nie podglądać, lecz kiedy kończy oczom dziewczyny nie ukazuje się jego autograf, tylko napisane starannym pismem zdanie
   „Nessie & Nathan - na zawsze razem”.
   Po jej policzkach zaczynają spływać łzy, wie, że to tylko kilka słów i pewnie za kilka dni nie będzie po nich śladu, ale mają one dla niej bardzo duże znaczenie.
- Dziękuję. – szepcze i przytula szatyna z całych sił
- Nie ma za co. – odpowiada dziewiętnastolatek, odwraca się do niej tyłem i rozpina swoją koszulę. – Popatrz. – dodaje, odwraca głowę w jej stronę i wskazuje na dość duży tatuaż na lewym ramieniu. – Co tutaj pisze? – pyta i uśmiecha się pokazując szereg swoich białych zębów, ale tym razem nie przyciągają jej uwagi w przeciwieństwie do napisu na jego ciele.
   Sześć liter. Jedno słowo. Nessie.
- Jest prawdziwy? – upewnia się siedemnastolatka
- Tak. – potwierdza chłopak
- Musiało boleć. – stwierdza dziewczyna
- Miłość bez cierpienia nie jest miłością. – odpowiada jej szatyn, a ona obdarowuje go namiętnym pocałunkiem.

~*~

   Być może takie historie zdarzają się tylko w filmach, ta zwykła dziewczyna też tak twierdziła dopóki sama jej nie przeżyła. Więc jeśli kiedyś stwierdzicie, że coś jest niemożliwe, przemyślcie to jeszcze raz i dajcie temu drugą szansę, bo nawet jeśli Wam się to nie uda to pamiętajcie, że ‘życie nie zawsze daje nam to czego chcemy, tylko to co dla nas ma’, a czasami to może przejść jakiekolwiek Wasze oczekiwania i na zawsze odmienić bieg życia…



. . .
Nie umiem pisać epilogów ;cc
co sądzicie?
Dzisiaj dodaję na szybko, więc już nie przedłużam
Pamiętajcie to jeszcze nie koniec... ;)
Do miłego ;D